Vijf jaar geleden zag mijn leven er zo anders uit. Drukdoende met het creëren van bruidstaarten, ik wou naar het buitenland, kreeg opdrachten in Zwitserland en Italië. Ging Italiaans leren in Salerno.
Ik had mooie intake gesprekken met jonge bruidsparen, zag hun liefde, hun verwachtingen van het leven samen, zag de glans in hun beider ogen als ze over hun gezamenlijke levenspad spraken. Een groter tegenstelling was er toen niet. Hoe drukker ik met de bruidstaarten was, hoe minder het met mijn eigen taart ging. Om het laatste stukje wordt altijd gevochten, helaas was dat bij mij ook. Het had haar zachte zoete, romige smaak verloren en belandde met doos en al bij het afval.
Dit jaar heb ik de bruidstaarten afgesloten, mede door corona is volgend jaar mijn laatste opdracht. Ikzelf geloof niet meer in het ouderwetse huwelijk, dat klinkt misschien wat gekwetst, maar ik geloof wel in de Liefde. Alleen daarvoor heb je geen wettelijke- of kerkelijke bevestiging nodig. Deze liefde tussen twee mensen overtreft alle aardse zekerheden, deze liefde is voelbaar in het hart, het is het thuiskomen bij elkaar. Het laat elkaar vrij, we blijven onafhankelijk, er is geen connectie, er is alleen maar een eenheid in vrijheid. Zo kan er geen jaloezie zijn, zo voelt het nooit als in een gouden kooitje met gouden handboeien om.
Ik heb het meegemaakt, maar ken ook de andere kant. Iemand ontmoeten die je mannelijke versie is, als persoon en in levenservaringen. Waarmee vertrouwen krijgen en vertrouwen houden hard werken is. Het is een liefde in een nieuwe vorm of juist zonder vorm. Vormloos. Tijdloos. Juist omdat er geen gebruiksaanwijzing bij zit, is het elkaar loslaten in een eenheid. Het zal misschien wazig zijn, maar diegene die mij kennen, en zich kunnen voorstellen dat er een mannelijke vorm van mij is, begrijpen het helemaal. Meteen na onze eerste ontmoeting wist ik het, hem ken ik langer, we horen bij elkaar, als een eenheid.
En deze eenheid wil ik wel vieren, met een inwijding, samen met onze kinderen en naasten. Geen gastenlijst, maar alleen met diegenen die onze liefde voor het leven en elkaar kunnen zien en voelen.
Een feest in het bos, met witte lampionnen en slingers, als reizigers op blote voeten, dansend in een kring, muziek maken en verhalen delen bij het kampvuur.
En op het einde van het feest komt de taart. We serveren het niet in stukken maar laten het rondgaan, waarbij we allemaal een hap nemen van de room zachte taart met vers fruit en pure chocolade. We schenken er wijn en champagne bij. Zodat iedereen de passie en liefde kan proeven. Dat wordt dan mijn laatste bruidstaart.
